Patron kowali, woźniców, dorożkarzy i weterynarzy
św. Eligiusz, biskup
1 XII – wspomnienie liturgiczne 
Św. Eligiusz z Noyon urodził się ok. 588 roku w Chaptelat (Francja). Jako chłopiec uczył się rzemiosła w znanym warsztacie menniczym Abbona w pobliskim Limoges. Po kilku latach wyjechał do Paryża, gdzie najpierw pracował u królewskiego podskarbiego Babbona, a następnie (dzięki jego pomocy) został złotnikiem i kowalem na dworze króla Franków Chlotara II (584-629) z dynastii Merowingów.
Na zamówienie władcy wykonywał różne prace (m.in. tron królewski, wiąże się z tym jedna z najstarszych legend). Ze względu na szczególną uczciwość i przymioty umysłu, pełnił wiele ważnych funkcji, m.in. doradcy i kanclerza królewskiego. Podobne było za panowania Dagoberta I (629-639). Po jego śmierci usunął się z dworu i wstąpił do benedyktynów. Dwa lata później został biskupem Noyon i Tournai (641-659). Założył kilka klasztorów i opactw. Dbał o duchowe i materialne potrzeby powierzonych mu wiernych. W 659 roku zrezygnował z urzędu i podjął działalność misyjną w pogańskiej wówczas Flandrii. Zmarł 1 grudnia 660 roku. Pochowany został w Noyonie.
Św. Eligiusz jest patronem złotników, kowali, podkuwaczy, woźniców, dorożkarzy, fiakrów, handlarzy koni oraz lekarzy weterynarii.
W Bazylice OO.Franciszkanów w Krakowie znajduje się kaplica pod jego wezwaniem.
Ikonografia
- Sandro Botticelli (c.1445-1510), Cud św. Eligiusza, 1490-92.
- Petrus Cristus (1425–1476), Św. Eligiusz w warsztacie przygotowujący obrączki dla narzeczonych, 1449.
- Jan Matejko (1838-1893), Św. Eligiusz – patron złotników, 1889.
- Św. Eligiusz w pracowni złotniczej (1609). Tablica w kaplicy cechowej złotników krakowskich przy klasztorze OO.Franciszkanów w Krakowie.
